Około 11 udaje nam się wejść na nasz "ulubiony" MOKOwy asfalt", którym idziemy tylko 15 min, aż do Wodogrzmotów i z ulgą wchodzimy na "kamyczki", zanim to jednak następuje, Kuba zadaje mi bardzo ważne, życiowe pytanie: " wzięłaś bułki z samochodu?" - No właśnie nie wzięłam, mapy też zapomnieliśmy, zostaliśmy o 2 batonikach i 2 chińskich zupkach, jak wspaniale się zaczyna !
Dalsza droga przebiega bez większych zakłóceń, widać już podejście do schroniska, wybieramy czarny szlak, a ja zaczynam się czuć jakbym przeszła całą grań Tatr Wysokich w 3 godziny, TAK to kolejna BOMBA, którą zaliczam w najmniej spodziewanym momencie, "nie dojdę, zostanę tutaj i będę siedzieć, na kamieniu" - moje nogi miały inne plany, doszły, chyba same, bo moja psychika została na tym kamieniu. Znaleźliśmy kawałeczek miejsca dla siebie, zjedliśmy zupę i przyszedł czas na smutną prawdę NIE MAMY CZASU NA SZPIGLAS, wracamy przez Świstówkę.
Ja, Kuba i moja przyjaciółka BOMBA po godzinie odpoczynku idziemy... czołgamy się na górę po "kamyczkach", docieramy na szczyt, dobra, teraz trzeba zejść, oczywiście kierując się zasadą "kto się zatrzymuje, ten przegrywa". Widać Czarny Staw pod Rysami, wyłania się Morskie Oko, wydaje się być tak blisko. Zejście jest długie i bardzo mozolne, myślę, że to był pierwszy i ostatni raz kiedy wybraliśmy ten szlak (dla nas taki był, oczywiście mam świadomość, że dla innych może być piękny i bardzo ciekawy). Kuba zalicza mały upadek, a ja mam skurcze w prawej nodze (jak fajnie !!). Udaje nam się wreszcie zejść do Morskiego Oka, odpoczywamy chwilę i wpadamy na niesamowicie genialny pomysł włączenia stopera i sprawdzenia jak szybko potrafimy zejść do Palenicy ... 1h 11min 49sek.
Podczas zejścia spotykamy ludzi pragnących kultywować starą tradycję zjazdu z Morskiego Oka bryczką
Jak widać, są bardzo wytrwali, czekanie w kolejce zajęło mniej więcej tyle, co zejście.
Wpadamy zmęczeni do auta, sprawdzam, czy moje buty jeszcze żyją, bo to niestety była ich ostatnia podróż w góry, już swoje w życiu przeszły. Jedziemy jeszcze do Zakopanego, żeby wreszcie coś zjeść ale jesteśmy tak zmęczeni, że nie jesteśmy w stanie cieszyć się naszym ukochanym ostatnio Góral Burgerem. Teraz tylko 2,5h drogi do domu...
Morał krótki: mierz siły na zamiary, pamiętaj o bułkach i o tym, że w wakacje MOKO przeżywa oblężenie.
Dzień chociaż troszkę pechowy, to piękny bo spędzony w naszych ukochanych górach. ;)
Tyyle szczęścia ;)
